คถาแผ่เมตตากันงูกัด

พระวินัยปิฎก จุลวรรค เล่ม ๗ ภาค ๒ - หน้าที่ 11

เรื่องภิกษุถูกงูกัด

[๒๖] สมัยต่อมา ภิกษุรูปหนึ่งถูกงูกัดถึงมรณภาพ ภิกษุทั้งหลาย

กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า.

พระผู้มีพระภาคเจ้า. . .ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุรูปนั้นไม่ได้

แผ่เมตตาจิตไปสู่ตระกูลพญางูทั้ง ๔ เป็นแน่ เพราะถ้าภิกษุรูปนั้น แผ่เมตตาจิต

ไปสู่ตระกูลพญางูทั้ง ๔ ภิกษุรูปนั้นจะไม่พึงถูกงูกัดถึงมรณภาพ ตระกูลพญางู

ทั้ง ๔ อะไรบ้าง คือ

๑. ตระกูลพญางูวิรูปักขะ

๒. ตระกูลพญางูเอราปถะ

๓. ตระกูลพญางูฉัพยาปุตตะ

๔. ตระกูลพญางูกัณหาโคตมกะ.

ภิกษุรูปนั้นไม่ได้แผ่เมตตาจิตไปสู่ตระกูลพญางูทั้ง ๔ นี้เป็นแน่ เพราะ

ถ้าภิกษุนั้นแผ่เมตตาจิตไปสู่ตระกูลพญางูทั้ง ๔ นี้ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถูกงูกัดถึง

มรณภาพ.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้แผ่เมตตาจิตไปสู่ตระกูลพญางูทั้ง

๔ นี้ เพื่อคุ้มครองตน เพื่อรักษาตน เพื่อป้องกันตน ก็แล พึงทำการแผ่

อย่างนี้:-

คถาแผ่เมตตากันงูกัด

[๒๗] เรากับพญางูระกูลวิรูปักขะ

จงมีเมตตาต่อกัน เรากับพญางูตระกูล

เอราปถะ จงมีเมตตาต่อกัน เรากับพญางู

ตระกูลฉัพยาปุตตะ จงมีเมตตาต่อกัน เรากับ

พญางูตระกูลกัณหาโคตมกะ จงมีเมตตาต่อ

กัน เรากับฝูงสัตว์ที่ไม่มีเท้า จงมีเมตตาต่อ

กัน เรากับฝูงสัตว์ ๒ เท้า จงมีเมตตาต่อกัน

เรากับฝูงสัตว์ ๔ เท้า จงมีเมตตาต่อกัน สัตว์

กับฝูงสัตว์มีเท้ามาก จงมีเมตตาต่อกัน สัตว์

ไม่มีเท้าอย่าได้เบียดเบียนเรา สัตว์ ๒ เท้า

อย่าได้เบียดเบียนเรา สัตว์ ๔ เท้าอย่าได้

เบียดเบียนเรา สัตว์มีเท้ามากอย่าได้เบียด-

เบียนเรา และสัตว์ที่เกิดแล้วยังมีชีวิตทั้งมวล

ทุกหมู่เหล่า จงประสบความเจริญ อย่าได้

พบเห็นสิ่งลามกสักน้อยหนึ่งเลย.

พระพุทธเจ้ามีพระคุณหาประมาณมิได้ พระธรรมมีพระคุณหาประมาณ

มิได้ พระสงฆ์มีพระคุณหาประมาณมิได้ แต่สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย คือ งู

แมลงป่อง ตะขาบ แมลงมุม ตุ๊กแก หนู มีคุณพอประมาณ ความรักษาอันเรา

ทำแล้ว ความป้องกันอันเราทำแล้ว ขอฝูงสัตว์ทั้งหลายจงถอยกลับไปเถิด เรา

นั้นขอนมัสการแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า ขอนมัสการแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้ง

๗ พระองค์.